René van Lint

Maart 1987 moest ik me melden op het PIROC te Veldhoven. "PIROC staat voor Prinses Irene Rust en ontspannings centrum" zei de sergeant-majoor tijdens de ontvangst. En werkelijk waar het was zo. Voordat ik in dienst ging had ik al eens van de YP408 gehoord. Op televisie zag je hem al optreden bij de treinkapingen en voor Unifil ging hij naar Libanon. Maar dat ik daar ooit op ging rijden had ik nooit verwacht. Het lessen op de YP was relaxed. De poort uit en na een uurtje rijden altijd koffie drinken bij een café in Veldhoven. Daar werd ook gewisseld van leerling en ook deelde de sergeant daar de prenten uit. Hij lag op de loer en als je je auto te lang bij die vakantie huisjes op PIROC had geparkeerd noteerde hij je en met veel genoegen nam hij je te grazen in dat café.

Lichting 87-2 [ klik voor groot ]

Terreinrijden leerde je er niet en het lesrijden met de periscoop duurde hooguit een kwartier. Het rijden met periscoop richtte blijkbaar te veel schade aan. Eén van mijn maten reed onder andere een verkeersbord plat. Tot mijn verbazing slaagde iedereen voor zijn groot rijbewijs. Nadat ik examen had gedaan en geslaagd was, was een maat van mij aan de beurt. Wisselen en verder rijden. Het laatste grote kruispunt voor PIROC trapte hij vol op de rem toen het verkeerslicht oranje werd. Midden op het kruispunt kwam hij tot stilstand en alle auto's reden er omheen alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Toen kwam het moment dat we te horen kregen waar we geplaatst zouden worden. Al mijn kamergenoten gingen naar Schalkhaar en ik moest me melden in Steenwijk. Dat was balen zeg. Maar het bleek dat er geruild kon worden en ik daar achteraan. Helaas, ik kon overal heen maar niet naar Schalkhaar. Toen heb ik maar geruild met iemand die naar Hilversum moest voor een aanvullende opleiding als hospik. Mijn gedachte er achter was dat ik misschien na de hospikopleiding alsnog naar Schalkhaar kon. Daar hadden ze toch ook chauffeur-hospikken nodig?

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

De hospikopleiding was prima. Elke dag naar huis en 8 uur per dag in de schoolbanken. Ik kreeg te horen dat ik me moest melden in Assen. Ok dacht ik, ik ruil wel weer even. Aan mijn PC vroeg ik of hij kon nagaan wie er naar Schalkhaar ging. "Niemand gaat er naar Schalkhaar" zei hij en ik droop af richting Assen naar het 43e pantser infanterie bataljon, Staf compagnie.

Op de JWF kazerne aangekomen meldde ik me bij een sergeant van de staf. Ik overhandigde hem mijn papieren en toen begon hij druk te bellen. Uit zijn woorden kon ik opmaken dat ik hier eigenlijk overbodig was. Toen hij klaar was met telefoneren legde hij mij uit dat de men hier nog één compagnie met YP's had en één gewonden-YP met wel drie chauffeurs. Maar ik moest toch maar in Assen blijven. Schalkhaar lag op mijn lippen maar ik begon er maar niet over.
De reeds aanwezige chauffeurs waren wel blij met mijn komst. Zij hadden er niet veel zin meer in en zagen in mij een kans onder een oefening uit te komen.

Mijn eerste klus was het invullen van de roze kaart. Voor mij de gelegenheid om eens lekker met de YP te gaan rijden op het kazerneterrein. "Dat was niet de bedoeling" zei mijn PC na een rit over het hele kazerneterrein. Ik mocht dus alleen maar van de parkeerplaats naar het hospikkenhok rijden om daar onderhoud te doen en dan weer terug naar de parkeerplaats.

De volgende tegenslag was het feit dat ik geen korporaal zou worden. De reden hiervoor was dat de meerijdende hospik al korporaal was en dus tevens commandant van het voertuig. Uiteindelijk ben ik toch nog soldaat eerste klasse geworden.

Chauffeur Hans Vullings juli 1987 [ klik voor groot ]

Na een cursus terreinrijden op Balloo ging ik met de YP naar Vogelsang in Duitsland. Tevens de laatste oefening voor de YP408.

Rustpauze bij Schaarsbergen oktober 1987 [ klik voor groot ]

Toen we ergens door Limburg reden merkte ik pas hoe zwak die YP eigenlijk was. Tegen een klein heuveltje kroop de YP omhoog.

Ons aandeel in de oefening bestond uit het verplaatsen van het GNK-peleton. Telkens maar weer ergens in een dorpje of boerderij onze verbandpost inrichten en af en toe een oefengewonde behandelen. Voor de YP kwamen er geen opdrachten. Maar goed ook want waar had ik al die troep (hamburgers etc.) die achterin lag moeten laten. We kwamen de tijd wel door met camoufleren en praten met de dorpsbewoners.

"de vorm moet gebroken worden" zei de sergeant [ klik voor groot ]

Eén van de dorpsbewoners stuurde me nog een kerstkaart nadat ik hem een afdruk van onderstaande foto had gestuurd.

Kuko Hoenderkamp en ik integreren met de eigenaar van de boerderij [ klik voor groot ]

Wat hebben we daar in Duitsland geknoeid met de brandstof. De opvolger van de YP staat achter me te wachten om te kunnen tanken [ klik voor groot ]

Na deze oefening was er voor de YP niet veel meer te doen. Ik werd ingezet als ZAU-chauffeur op de Laro. Na een ceremonieel afscheid gingen alle overgebleven YP's naar Soesterberg. Ik heb zeker drie of vier YP's naar Soesterberg gebracht. Dat was een leuk uitje. 's Ochtend weg, eten op Soesterberg en terug met een VW-busje of een vier-tonner. Leuk dienstreisje dat weer wat centen opleverde.

Ik sta hier op mijn gewondenbak die ik een paar weken eerder al op Soesterberg heb achtergelaten
[ klik voor groot ]

Mijn bijrijder en beste maat Patrick Hoenderkamp [ klik voor groot ]

Die ritten weet ik me nog goed te herinneren. Op de eerste rit kreeg ik een YP mee die problemen had met starten. Ondanks mijn studie vliegtuigbouwkunde begreep ik niet veel van motoren (deze studie is ook na mijn diensttijd op niets uitgelopen). Het bleek dat men deze YP al met veel moeite gestart had. De leidinggevende TD-er wees deze YP aan mij toe. Door het vele lawaai van al die andere YP's hoorde ik niet dat de motor al gestart was dus begon ik het kreng te starten maar hij liep al! Ik had dat niet door en hij sloeg af. Al die TD-ers begonnen te vloeken en tieren. Opnieuw proberen maar weer. Er werd met hamers op de startmotor geramd en hij draaide. Dus snel op weg.

Mijn laatste rit verliep ook niet zo best. Even voorbij Zwolle liep de snelheid er uit en ik liet de YP uitrijden de vluchtstrook op. De motor liep nog wel en reageerde gewoon op het gas maar de aandrijving liet het afweten. Het VW-busje dat volgde, waarvan de voorruit onder de oliespatten zat, ging hulp halen.Tijdens het wachten op hulp bemerkte ik dat de handel voor de hoge en lage gearing in de middenstand stond. Een beetje rommelen aan de handel en hij reed weer. Het busje was inmiddels al lang weg om een takelwagen te bellen. Na overleg met mijn bijrijder Patrick besloten we maar niets te zeggen. Zo'n takel reed namelijk 2 op 1 en kon niet meer worden tegengehouden. Tevens wilde ik niet nogmaals een blunder begaan. De handel ging dus terug in de middenstand en na een kwartier kwam het busje weer terug. De chauffeur van het busje vroeg nog of ik wel had gecontroleerd of alle handels in de juiste positie stonden. "Natuurlijk!", antwoordde ik en verdiepte me heel diep in een krant. Na een uur arriveerde de takel en wij reden met busje naar Soesterberg om de chauffeurs van de andere YP's op te halen. Na de lunch op Soesterberg arriveerde ook de takel met YP. De YP werd geparkeerd en niemand keek er meer naar en ik kon weer opgelucht adem halen.

"Laatste rustplaats" is het commentaar in mijn plakboek [ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

[ klik voor groot ]

Daar op Soesterberg stonden honderden YP's in dikke rijen opgesteld. Van de witte Unifil-YP's werd ik een beetje stil. Er hing een verlaten sfeer. Deze YP's hadden jarenlang dienst gedaan en honderden dienstplichtigen vervoerd en daar stonden ze dan te roesten. Elke YP had zijn eigen verhaal. Je werd er sentimenteel van.

De laatste vier maanden heb ik met veel plezier op de Laro (ZAU) en de ambulance gereden. Tijdens mijn laatste oefening in Duitsland reed ik op een avond met mijn sergeant voor een verkenning naar een volgend dorp. Hij merkte dat ik plezier had in het rijden en vroeg me wat ik liever wilde: YP408 of Laro. "YP408 natuurlijk!".

TERUG